een kanjer

Een paar weken geleden had Storm het moeilijk. Hij was kwaad op iedereen, diabetes was stom, hij wou eens een dag niet spuiten, enfin, hij zat in een dipje (erg voor een 6jarige hé!)

Op vakantie ging het erg goed met hem, weinig of geen hypo's, weinig geklaag en gezeur, ja hij had een leuke vakantie. Ook al kan een diabeet nooit echt op vakantie gaan. Hij moet toch op tijd opstaan, op tijd eten, op zijn eten letten, spuiten, meten. Maar hij had een fijne tijd.

Als mama en papa was het toch weer confronterend, zo'n eerste vakantie. Want wij moesten ook iedere dag vroeg op, hem wakker maken (ZONDE!), zorgen voor 'gezond' eten hoewel we toch wel een paar uitzonderingen gemaakt hebben.

Morgen hebben we afgesproken met R en zijn familie. Een jongen die samen met Storm in het ziekenhuis lag en ook diabetes had.
Vanavond legde ik Storm in bed, enfin in ons bed en straks leggen we hem in zijn bed ;-) en we babbelden nog even.
Ik: "Morgen zien we R, dan kunt ge misschien babbelen over diabetes"
Storm: "Ik babbel daar al over in school met mijn vrienden"
Ik: "Wat zeg je dan?"
Storm: "Dat ik diabetes heb, alleen de kleintjes weten dat nog niet"
Ik: "Ik bedoelde dat ge dan met R kunt praten over wat ge voelt, dat het misschien niet leuk is om diabetes te hebben, hij voelt misschien hetzelfde?"
Storm: "Ik vind het niet erg"
Ik: "Nee? Maar als ge wilt kunt ge er over paten"
Storm: "Vind jij het er dat ik diabetes heb?"
Ik: "Ja, ik vind dat erg"
Storm: "Dat hoeft niet mama"

Mijn 6 jarige zoon troost mij om zijn ongeneeslijke ziekte. Wat een kanjer...